Is het ideaalbeeld wel ideaal?

Het ideaalbeeld is iets wat in je dromen helemaal perfect is. Jouw ideale partner, ideale baan, ideale uiterlijk.. Een ideaalbeeld is iets om naar toe te werken. Om trots op te zijn, als je het bereikt hebt. Het is als een soort “American dream”, alleen dan op nuchtere, Hollandse wijze.

Het ideaalbeeld wordt je voorgeschoteld

Ook in de media wordt ons een ideaalbeeld voorgeschoteld. Als je het vrouwenlichaam als voorbeeld neemt, zie je in lingeriereclames eigenlijk altijd dames voorbij komen die slank zijn, volle borsten hebben en op hun lichaam is nergens een putje of butsje te bekennen. Is dit realistisch? Niet echt.

Veel vrouwen hebben cellulite (een sinaasappelhuid) bij de billen of bovenbenen. En een maatje meer. Als je bevallen bent hou je daar vaak ook een buikje aan over: die zie je ook niet terug in een lingeriereclame.

Toch, met een enkele drogisterijketen als uitzondering daargelaten, wordt in de reclame een ideaalbeeld geschetst van de perfecte (en gefotoshopte) vrouw. Gewoon, omdat het goed verkoopt. Niet omdat het realistisch is. En wij? Wij willen ook graag voldoen aan dit ideaalbeeld. Blijkbaar is het de norm.

Ook kinderen moeten meteen in een keurslijf

Als ik over straat loop met m’n zeven maanden oude dochter merk ik het ook. Dochterlief vind het leuk om een constant geluid te maken, een soort van gezang op monotone wijze. Prima hoor lieverd, ga lekker je gang. Toch? Dat zou je denken. Kinderen mogen zichzelf ontdekken, van hun stem tot hoe ver ze kunnen gaan. De hele wereld ligt nog open.

Toch krijg ik ontzettend vaak opmerkingen of blikken naar me toe geslingerd. Van “Wat is het toch heerlijk dat zo’n kind gewoon lekker zichzelf is he” tot boze blikken in de winkel als ze weer lekker vrolijk aan het hummen is. Blijkbaar is het de norm en ons ideaalbeeld dat een kind stil en lief is en vooral geen overlast veroorzaakt. Prima hoor meneer met de boze blik, mamma doet wel lekker mee met de kleine 😉

Vergelijk jij jezelf met een ander?

En door de maatschappelijke normen en waarden, hebben we een soort van onuitgesproken ideaalbeeld waar we aan moeten voldoen. Je staat er niet eens bij stil dat het er is. Toch zul je, als je afwijkt, gedachten hebben als “wat zal een ander er wel niet van vinden?”

Denk hierbij aan gedachtes als “kan ik wel naar het zwembad in bikini, of word ik dan raar aangekeken?” als je 10 kilo zwaarder bent dan de norm of “Is chauffeur van een asfalteermachine wel iets voor mij?” omdat het gezien wordt als een mannenberoep.

Onbewust vergelijk je jezelf constant met een ander. Hoe doet een ander het qua uiterlijk, qua baan, qua gezin en qua sociaal contact? Kan ik mezelf daarmee vergelijken? Doe ik het slechter of juist beter? Van deze gedachten kun je ontzettend onzeker worden. Je gaat je aanpassen, wil meer op jouw voorbeelden lijken. Zodat je ook meer bij de norm past. Zodat het ideaalbeeld meer van toepassing is op jouw leven.

Is het ideaalbeeld wel ideaal?

Wanneer jij jezelf vergelijkt met een ander, vergeet je eigenlijk voor een deel wie jij in essentie bent. Je vergelijkt jezelf, zodat je meer aan de sociale maatstaf kunt voldoen. Toch zou de enige met wie jij jezelf vergelijkt, jezelf moeten zijn. Vergelijk jezelf eens met de jij van een jaar terug: welk ideaalbeeld had je toen voor jouw toekomst en in hoeverre ben je daar dichter bij gekomen?

Het enige ideaalbeeld waar je aan moet voldoen, is die van jezelf.

Jezelf in een keurslijf proppen heeft geen enkele zin, je zult er niet gelukkiger van worden als je constant aan de lijn doet omdat je niet aan het maatschappelijke ideaalbeeld voldoet. Jij weegt nou eenmaal een kilo meer, wat maakt het uit? Wanneer je dat accepteert van jezelf, kom je zelfverzekerd over richting de mensen om je heen. En dat maakt je ontzettend mooi en sexy.

Wees jezelf!

Neem eens de tijd om te kijken naar wie jij bent. Wat jou, jij maakt. Waarom jij bijzonder bent en juist naar wat jou onderscheid van de rest. Want dat is wat jou maakt zoals je bent, of dat nou het sociale ideaalbeeld is of niet.

Als de verkoopster in de winkel je aangeeft dat die dure jurk je zo prachtig staat, sta er dan eens bij stil of je dat zelf ook vind. Of is die jurk van een paar tientjes eigenlijk mooier?

Wanneer iemand anders op een verjaardag een laatdunkende opmerking maakt over jouw soort werk, schaam je dan niet om er iets van te zeggen als het jou wel gelukkig maakt.

Iedereen is anders, iedereen is bijzonder. En juist dat maakt de wereld zo mooi. Niet het ideaalbeeld. Als we allemaal maatje 36 zouden hebben, op blond haar en blauwe ogen zouden vallen en een gezin met 2 kinderen willen stichten, zou de wereld maar saai zijn.